Pauline de Vries

Ik word 40! Persoonlijk verhaal.

Nog vier maanden en dan gaat het echt gebeuren. Ik kom er niet onderuit, of ik wil of niet, het gebeurt. In mijn hoofd zit al een aftelkalender. Nog een jaar, een half jaar, nog vier maanden...

Nog vier maanden en dan word ik veertig! Ik zou liegen als ik zeg dat het me niks doet. Niet dat ik het echt erg vind om ouder te worden. Ik ben vooral dankbaar dat ik er ben, dat ik gezond ben en dat ik een heel leuk en vrij leven heb. Eigenlijk ben ik best heel tevreden. Maar toch. Elke keer als er een persoonlijke ‘decenniumwisseling’ op de kalender staat krijg ik het op mijn heupen. Ik doe het niet bewust, maar het gebeurd wel. Ik moet iets nieuws, iets anders.

Toen ik 19 was en 20 werd, zat ik op de pabo. Ik leefde helemaal niet het leven van een gemiddelde student, want ik woonde al samen. In een eengezinswoning met ruimte voor gezinsuitbreiding. En hoewel het een leuke tijd was en hij een prima vriend, groeiden we uit elkaar. We waren ‘high school sweethearts’, maar niet ‘meant to be’. Kort daarna verbrak ik na 7 jaar de relatie en begon helemaal opnieuw. In een klein studentikoos-achtig huisje.

Toen ik 29 was en 30 werd, had ik inmiddels een andere partner, een ander huis en twee kinderen van 3 en 4. Maar we waren nog niet getrouwd. Ik stapte op mijn 29e in het huwelijksbootje met de leukste en de liefste. Dat moest trouwens wel in de meivakantie, tussen mijn colleges door. Want ik had ook besloten op opnieuw te gaan studeren en volgde colleges aan de universiteit, met bijbehorende tentamens.

En nu ben ik 39. En wat heb ik dit jaar gedaan? Ik heb mijn baan in het onderwijs opgezegd. En ik ben voor mezelf begonnen. Weer een grote stap, weer tijd voor iets nieuws, tijd voor verandering. En ik word daar zo blij van! Nieuwe dingen ontdekken, uitproberen, onderzoeken en nieuwe dingen leren!

Wie weet wat ik ga doen, zodra ik 49 word?

Maar voor nu kijk ik toch met een beetje weemoed naar de aftelkalender. Nog 122 nachtjes en dan ben ik jarig.