Parentale burn-out (2)
In mijn vorige blog beschreef ik wat een parentale burn-out is en hoe je deze kunt herkennen. Het ging vooral over vermoeidheid, minder plezier ervaren, heftige emoties, stress en ‘je doet wat je moet doen en liever niet meer dan dat’.
Bij een ‘gewone’ burn-out, die je bijvoorbeeld ervaart door je werk, is het belangrijk dat je eerst even afstand neemt en daarna voorzichtig weer op gaat bouwen. Maar met een gezin kan dat natuurlijk niet! Je kunt niet even stoppen met moeder zijn en daarna weer langzaam beginnen, want moeder, dat ben je altijd (ook als je niet bij je kinderen bent).
Wat zijn mogelijke gevolgen van een parentale burn-out?
Behalve dat het voor jezelf, als moeder, helemaal niet prettig is om je zo te voelen, heeft een parentale burn-out nog meer mogelijke gevolgen. Omdat je niet goed in je vel zit, lukt het je misschien ook minder goed om je kinderen op te voeden. Je vindt het lastig om je eigen emoties onder controle te houden en wordt eerder boos of verdrietig dan eigenlijk je bedoeling is. Je slaapt slecht en daardoor kun je gezondheidsproblemen krijgen. Of je krijgt last van schuldgevoelens of relatieproblemen.
Liever voorkomen dan genezen.
Misschien herken jij je wel een beetje in de symptomen, maar toch niet helemaal. Dan zou het goed kunnen dat je (nog) niet burn-out bent, maar even uit balans. Dat overkomt ons allemaal wel eens. Juist moeders die bijvoorbeeld perfectionistisch zijn, zelf geen soepele jeugd hebben gehad of die niet helemaal op een lijn zitten met hun partner, zullen dit vaker ervaren.
Het belangrijkste is dat je open gaat staan voor hulp om weer in balans te komen. Dat kan steun zijn van je partner, familie of een vriendin. Het kan ook enorm helpen om een deel van alle dingen die je elke dag moet doen, te delegeren. Dat betekent dus dat je dingen moet gaan loslaten en er op moet vertrouwen dat een ander ze net zo goed kan doen als jij. Als je niet weet waar je kunt beginnen met delegeren, kan ik je in elk geval aanraden om mijn gratis magazine te downloaden dan geef ik je alvast wat concrete tips.
Als je een of meer van de dingen die ik beschreef in de vorige blog over parentale burn-out herkent, dan kan ik je ook verder helpen. Stuur me dan even een mailtje via de contactpagina, of kijk eens naar de cursus Lekker leven en ontspannen opvoeden die ik aanbied. Je hoeft het namelijk niet alleen te doen, ik help je graag!
Parentale burn-out
Aan de buitenkant ziet je leven er prima uit.
Voor iedereen die mij niet kende, zag mijn leven er prima uit. We hadden een gezellig huis, twee kinderen van 3 en 5, we zijn beide hoog opgeleid, hebben een goede relatie, mijn man had een leuke baan en ik was tijdelijk gestopt met werken en volgde in de avonduren een tweede studie.
Ik zat er helemaal doorheen.
Wat bijna niemand wist, was dat ik er helemaal doorheen zat. De grootste aanleiding daarvan was dat mijn moeder plotseling overleed tijdens de kraamperiode van de jongste. Ik was toen nog maar 24 en ik kon haar op dat moment helemaal niet missen. Haar overlijden maakt bij mij ook heel veel los, over mijn eigen jeugd en opvoeding.
Mijn ouders scheidden toen ik nog een peutertje was en daarna volgden jaren en jaren van strijd en verdriet. Dat kwam juist, toen mijn moeder overleed en ik zelf kinderen kreeg, allemaal weer keihard boven.
In mijn eigen gezin liep het ook niet op rolletjes. Mijn man en ik worstelden met het verdelen van de taken en daarnaast was onze oudste een zeer pittige peuter.
Kortom, aan de buitenkant leek het prachtig, maar van binnen was ik op. Ik sliep slecht, was heel moe, huilde veel en had last van schuldgevoelens. Jaren later las ik pas over het begrip ‘parentale burn-out’ en dacht ik; misschien is dat wel wat ik heb ervaren, of waar ik erg dicht tegenaan zat.
Wat is een parentale burn-out?
Burn-out zijn, is een begrip wat je tegenwoordig veel hoort. Je zou het kunnen vertalen als ‘opgebrand zijn’. Maar met deze burn-out wordt vaak bedoeld dat je werk je teveel geworden is. Een parentale burn-out betekent eigenlijk ‘een opgebrande ouder’. Je tank is leeg, je voelt veel opvoedstress en je bent op.
Wat zijn de symptomen van een parentale burn-out?
Ouders met een parentale burn-out zijn op de eerste plaats uitgeput. Je bent zo moe, dat een nachtje goed slapen niet meer helpt, je blijft moe. Daarnaast ervaar je minder plezier en voel je soms een afstand tot je kinderen en/ of je partner.
Soms vliegt het je aan en wil je het liefst weg van je gezin, want je hebt het gevoel dat alles je teveel is. Je doet wel wat je moet doen, natuurlijk zorg je ervoor dat je kinderen in hun verzorging niets tekort komen, maar je kunt het niet opbrengen om meer dan dat te doen.
Je ervaart veel stress en daardoor ben je sneller emotioneel. Misschien word je sneller boos of juist verdrietig, dan eigenlijk nodig is. Als je er eens goed over nadenkt ben je helemaal niet meer wie je was, voordat je kinderen kreeg. Je bent jezelf kwijt geraakt.
Ik heb mijn leven weer op de rit.
Nu ben ik tien jaar verder en heb ik mijn leven weer op de rit. De peuters van toen, zijn de pubers van nu. Mijn man en ik hebben al jaren een goede taakverdeling en het verlies van mijn moeder (en inmiddels ook mijn vader) heeft een plaatsje gekregen. Ik weet natuurlijk niet zeker of ik een parentale burn-out gehad heb, maar nu ik er zo op terug kijk, herken ik wel veel van de symptomen.
Mijn missie.
Nu is het mijn missie om andere moeders te helpen. Als pedagoog weet ik hoe ontzettend belangrijk het is dat jij als moeder goed in je vel zit, zodat je ook een goede opvoeder en moeder kunt zijn. Kun je daar wat steun bij gebruiken? Stuur me gerust een berichtje.
In mijn volgende blog lees je meer over een parentale burn-out voorkomen en wat je kunt doen als je denkt dat je een parentale burn-out hebt.
Doen waar je van houdt.
Waar houd ik van?
In mijn vorige blog schreef ik dat ik 8 jaar geleden op een punt kwam dat ik even helemaal niet meer wist wat ik wilde. Ik wist wel heel goed wat ik niet wilde.
Moeilijk om keuzes te maken.
In die periode zijn we ook verhuisd en ik weet nog goed dat ik bij elke keuze die we moesten maken, zoals de kleuren op de muur en het soort vloer, tegen mijn man zei; “ja prima hoor, doe maar wat jij leuk vindt”. Hij wist gelukkig ook wel wat ik niet wilde en het resultaat was best prima.
Ik wist ook helemaal niet meer wat ik wilde met mijn werk. Ik was gestopt met werken als lerares en in de avonduren verder gaan studeren om pedagoog te worden. De opleiding was enorm interessant, maar er waren ook dingen waar ik me niet helemaal in kon vinden. Zo waren sommige docenten op de universiteit wel erg enthousiast over diagnoses stellen (labeltjes plakken). Ik kon me daar niet altijd in vinden en ik wist dat ik ook dat, niet wilde.
Leef jij nog, zoals je zelf wilt?
Maar wat wilde ik dan wel? Op de eerste plaats wilde ik vooral dat mijn kinderen gelukkig zijn. Dat ze zich in vrijheid, maar met duidelijke grenzen, kunnen ontwikkelen. Dat ze ruimte krijgen om te ontdekken, te proeven, fouten te maken en te leren. Ik wil dat ze leren hun eigen keuzes te maken en te doen waar ze blij van worden. Dat ze zichzelf mogen zijn.
Alleen deed ik dat zelf toen niet.
En dat is precies waar het achteraf niet goed ging. Pas later ontdekte ik dat de belangrijkste sleutel in opvoeden is: voorleven. Wat je doet, is zoveel belangrijker dan wat je zegt.
Als jij gelukkig bent, dan zien en voelen je kinderen dat en is de kans groot dat zij ook gelukkiger worden.
En dus is het belangrijk dat, wanneer je voelt dat er iets moet veranderen in je gezin, je begint bij jezelf. Ik heb een lange weg afgelegd de afgelopen jaren. Tientallen boeken gelezen, een traject gevolgd bij een psycholoog voor het verwerken van dingen uit het verleden, uren en uren gepraat met mijn partner en vriendinnen en een coachingstraject gevolgd.
Nu gaat het supergoed met mij. Ik weet weer wat ik wil, waar ik van houd en wat ik belangrijk vind. Ik heb weer ruimte om, naast de begeleiding van de kinderen, ook zelf te leven. Te doen waar ik energie van krijg, waar ik blij van word! En ik zie het terug in mijn gezin.
Ik help nu ook andere moeders om te ontdekken wat ze willen, waar ze ook alweer van houden en hoe ze dat echt kunnen leven. Kijk maar eens op de pagina Lekker leven en ontspannen opvoeden.
Voor mij begon het allemaal met de vraag: “waar houd ik van?” Nog steeds maak ik lijstjes van dingen waar ik van houd en, het belangrijkste, dan ga ik die dingen ook doen.
Lukt het jou om te doen waar je van houdt?
