Niet zo relaxed

Over het algemeen kan ik wel zeggen dat ik een hele relaxte moeder ben. Ik ben ook altijd een vrij relaxte juf geweest. “Met jou maken ze de kachel niet aan”, kreeg ik een keer van een collega te horen. En dat is ook zo. Ik laat me niet snel op de kast jagen. Maar vorige week liep alles toch even anders dan gepland.

Woensdagmiddag.

Mijn man en ik hadden net het hele huis een flinke poetsbeurt gegeven en lagen op de bank Netflix te kijken. Mijn mans telefoon ging en het was onze zoon. ‘Ik ben net gevallen met gym en mijn arm doet heel veel pijn. Ik kan niet naar huis fietsen. Kun je me komen halen?’. Natuurlijk, geen probleem. Man stapt in de auto en haalt zoon op.

Eenmaal thuis was hij echt een zielig vogeltje. Een zere arm en hij vertelde ook dat hij duizelig was. Ik vroeg meteen of hij op zijn hoofd was gevallen, maar dat wist hij niet meer.

Woensdagavond.

Zoon wil niet eten, maar wel belachelijk vroeg slapen. Dat zijn we niet gewend van onze puber die altijd met smaak een bord stamppot weg werkt en, als hij even de kans krijgt, het liefst opblijft tot middernacht. De arm kon hij bijna niet bewegen, ondanks het paracetamolletje. Toen hij in bed lag besprak ik met mijn man dat hij ook best een lichte hersenschudding zou kunnen hebben. We spraken af dat hij zoon even wakker zou maken zodra hij zelf naar bed zou gaan. Gewoon, om even te checken.

Woensdagnacht.

Ik word bezweet wakker. Ik droomde dat we onze zoon kwijt waren. Overal zocht ik hem en toen vond ik zijn tas aan de waterkant. Hij zou toch niet.. Ik maak man wakker en vraag hem of hij onze zoon wel gewekt heeft en hoe dat ging. Man was wel zeer relaxed: ‘ja hoor, alles was prima’, draait zich om en slaapt. Ik lig nog een tijdje wakker.

Donderdagochtend.

Ik ga bij zoon kijken. Hij is vrolijk, heeft prima geslapen, maar die arm.. die wil nog niet. Hij kan zich niet zelfstandig aankleden. Ik zie verder niks bijzonders en geef hem nog een paracetamolletje. We besluiten dat hij maar een dagje thuis moet blijven, zodat we het even aan kunnen kijken.

Donderdagochtend, een uurtje later.

Ik bel school om uit te leggen dat zoon nog niet naar school komt en waarom. De conciërge vraagt of hij veel pijn heeft (ja) of ik al bij de huisarts geweest ben met hem (nee) en of ik zeker weet dat zijn arm niet gebroken is (nee). Daarna begint ze een heel verhaal over haar dochter die een gecompliceerde breuk had toen ze 15 was. Ze wenst ons heel veel sterkte en hangt op.

Donderdagochtend, weer een uurtje later.

Ik ben gewoon een slechte moeder. Mijn gevoel zegt dat het allemaal wel goed komt. Maar misschien moet ik toch.. Gecompliceerde breuk? Ik bel de huisarts. De assistente zegt dat ze hem graag even willen zien. Weer een uur later zitten we bij de huisartsenpost. Ik voel me even helemaal niet zo relaxed. Wat als het wel gebroken is? De woorden van de conciërge echoën in mijn hoofd.

Donderdagmiddag.

Niet gebroken. Natuurlijk niet gebroken. Zoon heeft ondertussen alweer een manier gevonden waarop hij wel kan gamen. ‘Kijk, als ik mijn voet op mijn bureaustoel zet en mijn arm op mijn knie, dan kan ik wel met mijn muis. Best relaxed zo!’ Ja, best relaxed lieverd.

Vrijdag.

Zoon kan wel gamen, maar nog niet zijn kamer opruimen, zijn brood smeren en al helemaal niet fietsen. Ik breng hem met de auto naar school. Hij vergeet zijn paracetamol bij het ontbijt. Als ik hem die middag ophaal, komt hij vrolijk de school uit lopen. Met zijn rugtas over zijn zere arm bungelend.

Eind goed, al goed. Ik ga weer terug in de ‘relaxte moeder modus’.

Moet ik consequenter zijn?

Veel moeders die ik spreek zeggen dat ze vinden dat ze consequenter zouden moeten zijn. Maar wat bedoelen ze daar precies mee? En maakt niet consequent zijn je dan een minder goede moeder?

Consequent zijn betekent eigenlijk alleen: rechtlijnig vasthouden aan iets wat eerder afgesproken is. Als we er vanuit gaan dat dat klopt, wat is dan volgens jou het tegenovergestelde van consequent? Veel ouders noemen als tegenstelling van consequent zijn ‘verwennen’. Ouders zijn consequent naar hun kinderen, of ze verwennen hun kinderen. Ouders die niet consequent genoeg zijn, krijgen verwende prinsjes en prinsesjes. Ik zie dat anders. Ik denk dat het tegenovergestelde van consequent “flexibel” is. 

Hoe dan ook, het begint allemaal met het afspreken van een regel. Als er geen duidelijke afspraken zijn, kun je namelijk ook niet consequent of flexibel met die regel om gaan. En daar gaat het helaas al vaak mis. Ik zie vaak dat er helemaal geen regel is, of dat het kind niet weet dat er een regel is. Begin dus met duidelijk aan je kind te vertellen, laten zien en voordoen, wat de regel is. Ik zal je een voorbeeld geven: wij doen onze schoenen uit, zodra we binnen komen.

Je kunt een rekje neerzetten voor de schoenen, zodat je kind herinnerd wordt aan de afspraak. Je zult zelf elke keer je schoenen uit moeten doen bij binnenkomst, om je kind te laten zien wat de bedoeling is (voorleven). En tot slot moet je tijd en energie investeren om de nieuwe regel aan te leren, je zult je kind nog vaak moeten helpen herinneren aan de nieuwe afspraak.

Pas wanneer de regel duidelijk is, kun je ervoor kiezen consequent om te gaan met deze regel. Dan stuur je je kind terug naar de hal, zodra hij vergeet zijn schoenen uit te doen. Maar dan is er ook ruimte om flexibel om te gaan met de regel. Bijvoorbeeld als je thuis komt en je kind moet heel nodig plassen en je zegt dat hij dan, voor deze keer, wel snel door mag lopen met zijn schoenen aan.

Dus op de vraag: “Moet ik consequenter zijn?” Stel ik vaak een wedervraag: “Heb je heldere regels en zijn deze regels ook duidelijk voor je kind?” Dan kun je zelf kiezen hoe consequent je wilt zijn.