Pauline de Vries

Ontdek de kracht van loslaten, webinarweek.

In de week van 13 tot en met 17 november gaf ik drie webinars over de kracht van loslaten.

Lekker leven = ontspannen opvoeden.

Als je goed voor jezelf zorgt, zit je lekkerder in je vel. Je hebt meer energie, rust in je hoofd en zelfvertrouwen en juist dat maakt je een betere moeder. In de vorige webinars hebben we het onder andere gehad over grenzen aangeven en tijd vrijmaken voor jezelf.

In mijn werk, als pedagoog en coach voor moeders, kom ik regelmatig moeders tegen met een vol hoofd, een volle agenda en veel onrust bij de kinderen of in het gezin. Ze zouden graag meer rust willen, maar ook meer plezier, meer energie en meer tijd voor zichzelf.

Loslaten geeft je rust, energie en ruimte.

Wat de moeders die ik begeleid vaak goed helpt, is leren loslaten. Loslaten lijkt soms heel moeilijk, maar kan heel eenvoudig zijn, als je weet welke stappen je moet zetten. En als je die stappen eenmaal zet, dan ervaar je direct hoeveel het je op kan leveren:

“Voordat ik startte met de cursus was ik heel druk met 100 dingen tegelijk, en had niet echt overzicht in prioriteiten. Ik wist ook niet goed hoe we thuis de taken goed konden verdelen.
Ik heb door de cursus Lekker leven en ontspannen opvoeden, echt inzicht gekregen in hoe ik praktisch dingen anders kan aanpakken. De taken in huis zijn nu veel beter verdeeld. En ik zeg nu makkelijker ‘Ik heb daar geen tijd voor’ in plaats van alles naar me toe trekken.” Lisa

“Opvoeden, het enige waar geen echte opleiding voor is, we doen allemaal maar wat. Ingestapt om meer handvatten te ontvangen en de onrust hier in huis een andere draai te geven. Tijdens het doorleven van de Lekker leven & ontspannen opvoeden vallen er steeds meer dingen op hun plek. Soms doe je het al en soms is het bijschaven een betere oplossing. Alleen dat al gaf al rust.” Charlotte

Hoe loslaten mijn leven veranderde.

Loslaten heeft ook mijn eigen leven veranderd. Door spullen los te laten (van onze opgroeiende kinderen en van mijn overleden ouders), kreeg ik meer rust en ruimte in mijn hoofd en in mijn huis. Door negatieve gedachtes en overtuigingen los te laten, kon ik eindelijk voor mezelf beginnen en tegelijkertijd 19 kilo afvallen. Door mijn kinderen vaker los te laten en te stimuleren dingen zelf te doen, zie ik dat zij zelfstandiger worden en meer zelfvertrouwen krijgen.

Loslaten geeft me echt veel meer rust, ruimte, plezier en energie!

Ontdek de kracht van loslaten!

Door mijn kennis en ervaringen met jou te delen in gratis webinars, wil ik je helpen om ook ontspannen op te gaan voeden en lekkerder in je vel te zitten. Heb je de webinars gemist? Geen probleem! Ik kan je tot en met 27 november 2023 gratis de opnames toesturen. Stuur mij een berichtje via het contactformulier en ik zorg dat de opnames zo snel mogelijk naar je toe komen.

Loslaten in de herfst

Het is herfst. De bladeren verkleuren en vallen van de bomen. De laatste oogst wordt van het land gehaald. De dagen worden kouder en korter. Binnen steek ik weer kaarsjes aan en ik ga in de avond met een kopje thee, onder een dekentje op de bank zitten. Maar het kriebelt bij mij ook om op te gaan ruimen, weg te doen, gezellig te maken.

Wat doet de herfst met jou?

Vind je de herfst een fijn en knus seizoen? Of zie je op tegen de kortere dagen en het natte weer?

De herfst is in elk geval een fijne periode om los te gaan laten. Net zoals de bomen, die hun blaadjes loslaten, kun jij ook stilstaan en voelen wat je graag zou willen loslaten. De volgende vragen kunnen je helpen om helder te krijgen wat jij graag los zou willen laten dit seizoen:

Loslaten is altijd de tweede stap die je gaat zetten. De eerste stap is om emoties toe te laten. Je mag twijfelen, bang zijn, er tegenop zien, balen, boos of verdrietig zijn. Als je die emoties wegdrukt, zal het nog moeilijker worden om daarna los te laten.

Het kan helpen om over je emoties te praten, schrijven of tekenen, of juist flink te gaan sporten, net wat bij jou past. Pas als je de emoties echt hebt toegelaten, zal het je lukken om ook echt los te laten. Daarvoor heb je rust nodig, een momentje voor jezelf, een momentje stilstaan en voelen.

Zorg dus dat je eerst een moment van rust creëert voor jezelf. Bedenk of voel dan wat je graag los zou willen laten. Laat de emoties toe en verwerk ze door erover te praten of schrijven. Neem dan pas de laatste stap en kom in actie; ruim op, dank af, zeg nee, denk om en/ of accepteer dat het niet te veranderen is op dit moment.

Vind je het lastig om die rust te vinden, om te voelen wat echt belangrijk is voor jou en wat je wilt loslaten? Lukt het je niet goed om de stappen alleen te zetten? Ik help je er graag mee. Je kunt me altijd een berichtje sturen via het contactformulier. Dan mail of bel ik je en kijken we samen wat ik voor je kan betekenen.

Geef makkelijker je grenzen aan, met deze drie stappen.

Ik vond het moeilijk om grenzen aan te geven.

Toen ik nog een baan had in loondienst, vond ik het regelmatig heel lastig om mijn grenzen aan te geven. Ik had een contract voor 36 uur, maar werkte regelmatig 40 of meer. Dat had ook voordelen, want die overuren kon ik dan weer opnemen op een dag dat ik liever vrij wilde zijn voor de kinderen. Maar tegelijkertijd was de druk hoog. Ik had regelmatig hoofdpijn, was bijna altijd moe en om mij heen zag ik steeds vaker collega’s (tijdelijk) vertrekken met een burn-out.

Wat ging er mis bij mij en mijn collega's?

Wat waren de valkuilen waar wij, mijn collega’s en ik, intrapten? Allereerst deden we ontzettend belangrijk werk. We hielpen mensen die echt hulp nodig hadden. Mensen die, vaak zwaar getraumatiseerd, hier in Nederland weer hun leven probeerden op te bouwen met helemaal niks. En dus waren we onmisbaar, of beter gezegd; voelden we ons onmisbaar. Die mensen rekenden op ons!

Een andere valkuil was dat we elkaar van alles aanpraatten; ‘Het is nu even druk, na de audit wordt het wel weer rustiger. We moeten dit nu gewoon even afronden, daarna kunnen we weer vrije dagen opnemen. We kunnen nu echt niet minder gaan doen, juist nu drie van de zeven ziek thuis zitten. Laten we de taken van onze collega met burn-out maar onder elkaar verdelen, want een tijdelijke kracht inwerken om haar te vervangen kost ook weer energie en budget.’

Nee zeggen, met schuldgevoel en excuses.

Op een avond stond er weer een vergadering gepland en ik zag het echt niet zitten om daar ook nog naartoe te gaan. Mijn doe-lijst was eindeloos lang en er was een belangrijk project wat af moest. Na een tijdje twijfelen en met schuldgevoel, besloot ik mezelf af te melden voor de vergadering. Ik stuurde mijn collega’s een mail:

“Beste collega’s, vanavond hebben we een vergadering. Ik weet dat die vergadering belangrijk is, maar het lukt me echt niet om aanwezig te zijn. Vorige week heb ik 12 overuren geschreven en deze week zit ik alweer aan mijn max. Zoals jullie weten ben ik bezig met project A en dat moet echt volgende week af. Ik hoop op jullie begrip hiervoor.

Mochten jullie nog vragen aan mij hebben over project B, stuur me dan even een appje, dan beantwoord ik die tussendoor even. Ik zal straks nog een mailtje sturen met mijn input betreffende punt 3a, zodat jullie daar wel verder mee kunnen.

Nogmaals excuses en ik wens jullie een goede vergadering.
Groetjes, Pauline. ”

Terwijl ik op ‘verzenden’ klikte, kwam er een mail binnen van een (mannelijke) collega:

“Hoi allemaal, ik ben er vanavond helaas niet bij. Lees wel in de notulen wat ik gemist heb. Tot de volgende keer. Fijne avond, J.”

Hij zegde, net als ik, de vergadering af. Hij zei ook 'nee', maar dan zonder zich te verontschuldigen en allerlei extra werk op zich te nemen. Ik vond dat echt een leermomentje; zo kan het ook!

Hoe kan ik beter mijn grenzen aangeven?

Terugkijkend heb ik in die periode veel geleerd over het aangeven van mijn grenzen. Sindsdien pak ik het anders aan. Ik geef nu veel beter mijn grenzen aan en ik voel me zelden meer moe en heb nooit meer hoofdpijn door mijn werk.

Dat komt eigenlijk door drie simpele stappen die ik steeds weer zet:

1. Ik realiseer me nu dat ik op mijn werk vervangbaar ben, maar thuis niet. Toen de corona-crisis uitbrak was er opeens veel minder budget en stond ik, ondanks mijn vaste contract, binnen een paar maanden op straat. De projecten waar ik mee bezig was werden geschrapt of verkleind en de organisatie waar ik voor werkte draait nog steeds gewoon door. Ze konden me prima vervangen.

Thuis ben ik niet vervangbaar. Mijn kinderen rekenen op mij als moeder, mijn man vindt mij onmisbaar als partner. Voor hen ben ik echt onvervangbaar.

2. Mijn gezin staat absoluut op nummer 1, inclusief de zorg voor mezelf. Je kunt prima jezelf op één zetten, naast je kinderen en je partner. Het is heel gezellig om met z’n allen op de eerste plaats te staan! Je bent geen ‘betere moeder’ als je je kinderen alleen op de eerste plaats zet. Jij mag daar bij hen staan.

3. Ik weet nu wat ik echt belangrijk vind. Mijn gezin, mijn persoonlijke ontwikkeling, zorg voor mezelf en ook mijn werk. Werk waarin ik word uitgedaagd, mensen echt verder kan helpen en waarin ik dagelijks nieuwe dingen leer. Ik weet wat ik wil doen en waarom ik dat doe.

Stel jezelf drie belangrijke vragen, voordat je 'ja' zegt, tegen een activiteit.

Doordat ik weet wat ik wil doen en waarom ik dat doe, is het opeens veel makkelijker om grenzen aan te geven. Ik vraag mezelf af:

– Draagt deze activiteit bij aan een van de dingen die ik echt belangrijk vind?

– Draagt deze activiteit bij aan een van de doelen die ik wil behalen?

– Geeft deze activiteit me energie, plezier of een goed gevoel?

Is het antwoord op deze vragen drie keer nee? Dan zeg ik nee tegen de activiteit en ik stop ermee. Als dat echt niet kan, zoek ik een andere oplossing. Ik vraag bijvoorbeeld iemand anders (betaald of onbetaald) om deze taak van mij over te nemen.

Er zijn veel dingen waar ik inmiddels mee gestopt ben, bijvoorbeeld; strijken, boodschappen doen (ik laat ze bezorgen), doelloos scrollen op sociale media, contacten onderhouden met mensen die altijd negatief zijn en in m'n eentje alle voorbereidingen treffen voor feestdagen (doe ik nu samen met mijn gezin).

Door deze vragen steeds weer opnieuw aan mezelf te stellen, wordt het echt makkelijker om grenzen aan te geven en ook om meer tijd voor mezelf vrij te maken. Probeer het maar eens uit!

Wat zouden ze er van denken, als ik…

Persoonlijk verhaal.

Mijn moeder leed aan iets, wat ik ook wel het 'Watzoudenanderendaarvandenken-virus' noem. Bij alles wat ze deed, overwoog of wilde dacht ze eerst; wat zouden anderen daar van denken?

Op mijn 15e kreeg ik verkering met een jongen die veganist was en ik besloot toen spontaan om zelf vegetariër te worden. Mijn moeder vond dat heel interessant. Ze was altijd al bewust bezig met het milieu en gezonde voeding, maar vegetariër worden, dat vond ze lastig. 

Ze vond het wel heel goed van mij, dat ik vegetariër werd en at vanaf toen thuis zelf ook meestal vegetarisch. Dat was ook praktisch, want we woonden met z'n tweetjes. Toen ik haar vroeg waarom ze niet ook helemaal vegetariër werd zei ze; 'Ik ben 52 jaar, mensen zien me aankomen. Dat ik dan opeens vegetariër ben. Wat zouden ze daar niet van denken? Ik eet thuis wel vegetarisch.'*

Waarschijnlijk speelde ook een rol dat zij en haar vriendinnen vlak na de oorlog geboren zijn en opgroeiden met 'eten wat de pot schaft' en 'doe maar gewoon, dan doe je wel gek genoeg.' Die gedachtes remden haar af om te kiezen wat ze eigenlijk zelf graag zou willen doen.

Ook was mijn moeder twee keer getrouwd en twee keer gescheiden. En daar praatten wij niet over. Tenminste, nooit buiten de deur. Ik mocht me overal alleen voorstellen met mijn voornaam, want wat als mensen horen dat wij alle drie (mijn moeder, mijn oudere zus en ik woonden toen met z'n drietjes) een andere achternaam hadden? 

Ze zien je aankomen. Twee keer getrouwd en twee keer gescheiden. Wat zouden ze daar niet van denken?

(Dat mijn zus een flinke bos donkere krullen en bruine ogen heeft en ik blond haar een blauwe ogen, zorgde ervoor dat mensen gingen raden hoe dat kon en meestal dachten dat mijn zus geadopteerd zou zijn. In de jaren '70 en '80 waren er niet veel alleenstaande vrouwen met twee kinderen van twee vaders.)

Als ik in gesprek ben met de moeders die ik coach merk ik dat het virus van 'Watzoudenanderendaarvandenken' nog steeds even besmettelijk en aanwezig is. 

Er zijn moeders die graag thuisblijfmoeder zouden willen zijn, maar dat niet doen. Want, wat zouden anderen daarvan denken? Of ze zouden juist graag meer willen werken, een eigen bedrijf willen beginnen, willen scheiden, of juist willen trouwen met een oudere man, hun rimpels willen laten wegspuiten, open willen zijn over het pittige gedrag van hun kind.. maar ze doen het niet. 

Want.. wat zou een ander daarvan denken?

Er is maar een remedie voor dit virus en dat is een antwoord op de vraag geven.

Wat zouden anderen daarvan denken?

Helemaal niks. De meeste mensen in jouw omgeving zijn helemaal niet bezig met jou en de keuzes die jij maakt. Die zijn namelijk te druk met zichzelf.

Mensen die dichtbij jou staan willen, als het goed is, graag dat jij gelukkig bent. Zij willen dat je kiest wat jou gelukkig maakt. Echt waar. 

En stel, dat zou toch niet zo zijn. Er zijn mensen in jouw naaste omgeving die niet willen dat jij kiest waar jij gelukkig van wordt. Doet het er werkelijk toe wat die mensen denken?

Maak dus keuzes waar jij gelukkig van wordt. En laat je vooral niet remmen door het virus! Je kan dit!

* Een jaar later ging ik uit huis, ik was bijna 17. Mijn moeder werd alsnog helemaal vegetariër en bleef dat tot haar dood, 9 jaar later.

Lente, tijd voor (persoonlijke) groei.

Het is eindelijk lente. Tijd om te groeien.

Je ziet het nu niet alleen op de kalender, maar ook zodra je een stap buiten de deur zet. De zon schijnt wat vaker, bomen krijgen bloesems en de tulpen komen boven de grond. De lente is absoluut mijn favoriete seizoen. En niet alleen vanwege de prachtige natuur.

Voor mij staat de lente symbool voor groei. Het is de tijd waarin ik de ruimte voel om te groeien. Tijd voor nieuwe dingen!

Waar ik in de winter nog veel binnen bleef en nadacht over wat ik graag wil veranderen, geeft de lente kriebels om dingen echt anders aan te pakken. Dat begint met opruimen. Letterlijk, door een rondje door het huis te maken en op te ruimen. Maar ook figuurlijk. Met welke dingen wil ik graag stoppen? Welke dingen in mijn agenda wil ik graag opruimen? Welke activiteiten passen niet langer bij mij?

Opruimen geeft ruimte voor nieuwe dingen. De lente is een prachtige tijd om te beginnen met nieuwe gewoontes. Zo wandel ik sinds vorige lente elke dag een half uur. Dat bevalt me zo goed, dat ik dat zeker blijf doen.

Ook binnen mijn bedrijf zijn er deze lente veel veranderingen. Ik neem afscheid van drie cursussen en ben druk bezig met het ontwikkelen van een nieuwe cursus. Twee e-books gaan weg en er komt een nieuwe voor in de plaats. Niet zomaar een e-book, maar een magazine, vol inspiratie, tips en verhalen. Je kunt hem vanaf 21 april hier gratis downloaden.

De nieuwe cursus krijgt als thema ‘Lekker leven en ontspannen opvoeden’. Het gaat onder andere over mindset, tijd voor jezelf vrijmaken, ontspannen en grenzen aangeven. En het gaat ook over moederschap, straffen en belonen (en alternatieven daarvoor), omgaan met een kind dat snel overprikkeld is, emoties en het loslaten van je kind.

Ik kijk er echt ontzettend naar uit om deze nieuwe cursus te lanceren en hoop er honderden moeders mee te gaan verder helpen! Misschien iets voor jou? Meld je nu dan vast aan voor de (vrijblijvende) wachtlijst. Dan houd ik je op de hoogte van alle ontwikkelingen en ontvang je een leuke bonus als je straks besluit ook mee te doen.

Ik wens je een hele fijne lente,

liefs,

Pauline.

Jezelf kwijt zijn, als moeder.

De Netflixserie Maid.

Mijn man en ik hangen samen op de bank en bingewatchen de miniserie “Maid” op Netflix. Deze serie gaat over een jonge vrouw die, met haar kindje, haar partner ontvlucht. Daarna probeert ze om weer een leven op te bouwen, door keihard te gaan werken als schoonmaakster. Er zijn momenten dat alles goed lijkt te gaan en dan zijn er weer momenten dat alles instort.

Kies maar iets leuks uit voor jezelf.

In een bepaalde aflevering staat Alex, de hoofdrolspeelster, in een weggeefwinkel om kleding uit te kiezen. Een andere moeder probeert haar aan te moedigen om iets leuks voor zichzelf uit te kiezen. Maar dat valt nog helemaal niet mee. Om Alex te helpen vraagt ze haar: wat is je lievelingskleur? En Alex valt stil. Dan zegt de andere moeder: het geeft niet dat je dat niet meer weet. Voor de meesten van ons duurt het een paar weken voordat we onze lievelingskleur weer herinneren. En ze helpt Alex met een paar ‘basics’ de winkel weer uit.

Ik ben mezelf kwijt geraakt.

Het doet me denken aan een moment in mijn eigen leven. Het moment dat ik mezelf even helemaal kwijt was, zonder dat ik het doorhad. Ik was met mijn dochter in een tuincentrum, vlak voor Kerst 2013. We liepen samen door de afdeling met kerstversiering. Bij elke afdeling zag ik wel iets wat leuk zou zijn voor iemand. Kijk, die oranje bal, die zal je broer prachtig vinden! En die met roze glitters, die vind jij vast mooi! En kijk daar, een neushoorn, echt iets voor papa. En wat dacht je van die poezenhanger? Echt iets voor Marion. En deze.. die zou oma mooi gevonden hebben. Zo klets ik wat tegen mijn dochter en zij luistert en kijkt.

Dan vraagt ze opeens: mama, welke versiering is echt iets voor jou?

En ik val stil. Want tussen al die honderden, nee duizenden, versieringen heb ik geen idee meer wat ik zelf mooi vind. Niet welke kleur, niet welke vorm, niet of ik ooit nog wel een kerstboom wil versieren. In de vijf jaar daarvoor ben ik een keer verhuisd, heb ik twee kinderen gekregen, plotseling afscheid moeten nemen van mijn moeder en ben ik verder gaan studeren. Mijn leven bestaat op dat moment overdag uit zorgen voor twee kleuters en in de avond rouwen en studeren. Ik ben mezelf helemaal kwijt. Ik weet niet meer wie ik ben en erger nog, ik weet niet meer wie ik wil zijn.

Ik heb mezelf terug gevonden.

Nu is het ruim 8 jaar na dat moment. In de afgelopen jaren ben ik weer verhuisd, heb ik afscheid moeten nemen van mijn vader, ben ik afgestudeerd, getrouwd, van baan gewisseld, nog een keer afgestudeerd, nog een keer van baan gewisseld en ja, er was een pandemie. Uiteindelijk heb ik mijn baan opgezegd om voor mezelf te beginnen. Voor mezelf. Want nu is alles anders. Ik weet nu weer wie ik ben, wie ik wil zijn en ook wat mijn lievelingskleur is. Ik weet waar ik naartoe ga.

Mijn missie.

Nu is het mijn missie om andere moeders te helpen. Om hun eigen kracht terug te vinden, zichzelf terug te vinden, weer in balans te komen. Kun daar jij wel een steuntje in de rug gebruiken? Ik help je graag. Kijk maar eens onder Lekker leven en ontspannen opvoeden, of stuur me een berichtje.

Sociale media, tip van mijn dochter.

"Toen ik nog op de basisschool zat, hadden we het over omgaan met foto’s op sociale media. Je vertelde me toen dat als je een foto op internet zet, dat eigenlijk hetzelfde is als wanneer je hem honderd keer zou uitprinten en op elke boom in de buurt zou hangen. Iedereen kan die foto zien: je klasgenoten, je vrienden, de buren, je juf, maar ook mensen die je niet aardig vindt. Dat vond ik echt een goede tip. Waarom heb je die niet gedeeld in je video?"

Twee weken geleden plaatste ik een video op Youtube over omgaan met sociale media, gamen en hoe je daar goede afspraken over kunt maken met je kinderen. Mijn dochter Sofie had die video ook bekeken en geliked (bedank daarvoor Sofie!). Daarna wees ze me erop dat ik deze tip niet genoemd had.

De waarheid is, dat ik het gewoon vergeten ben. Ze was een jaar of 9 denk ik. En ik wilde haar duidelijk maken dat alles wat je op internet plaatst, voor iedereen zichtbaar is. Inmiddels is Sofie 13 en heeft ze zelf twee Instagram-accounts. Nu geeft ze mij tips over sociale media gebruik voor mijn bedrijf. Hoe leuk is dat?

Maar ondanks dat ik deze tip vergeten was en hij dus niet genoemd wordt in de masterclass, wilde ik hem toch even met jullie delen: maak je kind duidelijk dat wanneer je iets op internet plaatst, dat voor iedereen zichtbaar is. Voor ons, als ouders, lijkt dat heel logisch, maar voor kinderen op de basisschool kan het een echte eye-opener zijn.

Klik hier om de hele masterclass te bekijken.

Straffen en belonen: gedrag corrigeren.

Belonen van goed gedrag, straf om te corrigeren.

Vier keer 5 kilometer gelopen voor de avondvierdaagse? Daarmee verdien je een flinke beloning! Niet alleen een medaille, maar ook bloemen en misschien wel een flinke zak snoep. Weer te laat thuis voor het avondeten? Daarvoor krijg je straf! Morgen mag je na schooltijd niet meer buiten spelen.

Er zijn ook andere manieren, dan straffen en belonen.

Als ouder is het jouw taak om je kind te leren wat gewenst en ongewenst gedrag is. Bekende instrumenten die wij daar als ouders vaak bij inzetten zijn straf en beloning. Maar wist je dat er nog meer instrumenten in kunt zetten om goed gedrag te stimuleren? Toen ik afstudeerde, schreef ik mijn scriptie over nudging. Nudging is een instrument dat je in kunt zetten om je kind ‘een duwtje in de goede richting te geven’. En wat dacht je van ‘het goede voorbeeld geven’? Ben je daar al bewust mee bezig?

Gratis masterclass op Youtube.

En als je toch in een bepaalde situatie kiest voor straffen en belonen, lukt het je dan om een passende straf of beloning te bedenken en dit ook consequent vol te houden? Past je straf bij datgene wat er gebeurd is en sluit het er op aan? Want dat is wel nodig, als je wilt dat je straf nog een beetje effect heeft!

Ik heb een gratis masterclass online gezet over gedrag corrigeren. Je vindt deze masterclass op YouTube.

In deze masterclass vertel ik je veel meer over gedrag corrigeren. We beginnen met de basis van het corrigeren van gedrag: wat zijn de normen, waarden en grenzen die voor jou belangrijk zijn en welke kwaliteiten heeft jouw kind die je verder wilt stimuleren?

Vier manieren waarop je gedrag kunt corrigeren.

Daarna bespreken we vier instrumenten die je in kunt zetten bij het bijsturen van het gedrag: straffen, belonen, nudging en voorleven. Ik leg je uit hoe en wanneer je deze instrumenten het beste kunt toepassen. Op die manier kun je heel efficiënt en veel relaxter je kind stimuleren om gewenst gedrag te laten zien!

Mocht je na het bekijken van de video nog vragen hebben over het corrigeren van gedrag, stuur me dan een mailtje via het contactformulier op deze site. Ik denk graag met je mee!

Pasen vieren

Tradities geven houvast in je opvoeding.

Pasen is een vrolijk lentefeest, wat wij elk jaar ongeveer op dezelfde manier vieren, we zetten bewust bepaalde tradities en gewoonten in. Niet alleen met Pasen, maar ook met andere feestdagen zoals Sint Maarten, Sinterklaas, Kerst en verjaardagen kunnen tradities en gewoonten je helpen bij de opvoeding. In deze blog leg ik je uit waarom.

Hoe vieren jullie Pasen?

Wij versieren elk jaar een paastak (of nou ja, eigenlijk is het een bosje snoeiafval uit onze tuin).

Kijk maar eens naar de foto boven deze blog. Dat houten haasje dat in het midden hangt, dat had ik al toen ik zelf nog een kind was. Dat kleine kuikentje rechts, dat kocht ik toen ik net uit huis was. Die grote paarse gemarmerde, die maakten de kinderen jaren geleden tijdens een workshop in het drukkerij museum. En die regenboogpoppetjes die erbij staan naaide ik toen de kinderen nog klein waren. De blauwe is een jaar vermist geweest en toen weer gevonden door de kat.

Brings back memories zo'n paastak versieren! Ik vind het veel leuker om steeds dezelfde versiering te gebruiken, dan om alles weg te gooien en steeds nieuw te kopen. En het is nog duurzamer ook!

Tradities en gewoontes kunnen veel toevoegen voor je gezin. Op de eerste plaats zorgt het voor leuke herinneringen, voor jou en je kind. “Weet je nog dat we altijd…?”

Daarnaast geven gewoontes ook rust in je gezin. Onze kinderen weten al wat er gaat gebeuren. Zo koop ik nooit paaseitjes in maart, dus daar hoeft ook niet om gezeurd te worden. Ze weten dat ze paaschocolade krijgen op Goede Vrijdag. Ieder een eigen mandje met lekkers, wat ze zelf kunnen verdelen over vier dagen. Voorspelbaarheid geeft je kind een rustig en veilig gevoel. Ze hoeven niet af te tasten waar de grenzen liggen, want die zijn al bekend. 

Tradities kunnen ook zorgen voor een geborgen gevoel. In ons gezin doen we altijd.. Ik hoor bij de familie die.. Het geeft een gevoel van veiligheid. Je kunt je identificeren met bepaalde gewoontes en tradities, omdat je erop kunt vertrouwen dat ze er altijd zullen zijn.

Die tradities kunnen groot of klein zijn, dat maakt niet uit. Je kunt bijvoorbeeld elk jaar met Pasen een grote brunch organiseren voor de hele familie, paaseitjes verstoppen in de tuin, eieren uitblazen en verven, altijd op eerste Paasdag gourmetten, mandjes vouwen, een mooie raamschildering maken, een kerkdienst bezoeken of naar een paasvuur gaan kijken. Het maakt niet uit wat je kiest, als het maar elk jaar terugkomt met Pasen.

Juist voor een kind wat prikkelgevoelig is, omdat hij of zij bijvoorbeeld adhd, add of autisme heeft, hoogbegaafd of hoogsensitief is, is het fijn als je kiest voor voorspelbaarheid. Dat geeft duidelijkheid en rust.

Ik raad je dus aan om bepaalde tradities en gewoontes vast te houden en als je ze nog niet hebt; het is nooit te laat om te beginnen met een nieuwe traditie!

Is een goede moeder altijd consequent? Of toch niet?

"Ik zou echt veel consequenter moeten zijn. Maar hoe?"

Veel moeders die ik spreek zeggen dat ze vinden dat ze consequenter zouden moeten zijn. Maar wat bedoelen ze daar precies mee? En maakt niet consequent zijn je dan een minder goede moeder?

Verwende prinsjes en prinsesjes, of gewoon flexibel?

Consequent zijn betekent eigenlijk alleen: rechtlijnig vasthouden aan iets wat eerder afgesproken is. Als we er vanuit gaan dat dat klopt, wat is dan volgens jou het tegenovergestelde van consequent? Veel ouders noemen als tegenstelling van consequent zijn ‘verwennen’. Ouders zijn consequent naar hun kinderen, of ze verwennen hun kinderen. Ouders die niet consequent genoeg zijn, krijgen verwende prinsjes en prinsesjes. Ik zie dat anders. Ik denk dat het tegenovergestelde van consequent “flexibel” is. 

Wees duidelijk en stel regels op.

Hoe dan ook, het begint allemaal met het afspreken van een regel. Als er geen duidelijke afspraken zijn, kun je namelijk ook niet consequent of flexibel met die regel om gaan. En daar gaat het helaas al vaak mis. Ik zie vaak dat er helemaal geen regel is, of dat het kind niet weet dat er een regel is. Begin dus met duidelijk aan je kind te vertellen, laten zien en voordoen, wat de regel is. Ik zal je een voorbeeld geven: wij doen onze schoenen uit, zodra we binnen komen.

Je kunt een rekje neerzetten voor de schoenen, zodat je kind herinnerd wordt aan de afspraak. Je zult zelf elke keer je schoenen uit moeten doen bij binnenkomst, om je kind te laten zien wat de bedoeling is (voorleven). En tot slot moet je tijd en energie investeren om de nieuwe regel aan te leren, je zult je kind nog vaak moeten helpen herinneren aan de nieuwe afspraak.

Met regels kun je kiezen om consequent te zijn, of niet.

Pas wanneer de regel duidelijk is, kun je ervoor kiezen consequent om te gaan met deze regel. Dan stuur je je kind terug naar de hal, zodra hij vergeet zijn schoenen uit te doen. Maar dan is er ook ruimte om flexibel om te gaan met de regel. Bijvoorbeeld als je thuis komt en je kind moet heel nodig plassen en je zegt dat hij dan, voor deze keer, wel snel door mag lopen met zijn schoenen aan.

Zijn de regels duidelijk voor je kind?

Dus op de vraag: “Moet ik consequenter zijn?” Stel ik vaak een wedervraag: “Heb je heldere regels en zijn deze regels ook duidelijk voor je kind?” Dan kun je zelf kiezen hoe consequent je op dat moment wilt zijn.