Pauline de Vries

Wat zouden ze er van denken, als ik…

Persoonlijk verhaal.

Mijn moeder leed aan iets, wat ik ook wel het 'Watzoudenanderendaarvandenken-virus' noem. Bij alles wat ze deed, overwoog of wilde dacht ze eerst; wat zouden anderen daar van denken?

Op mijn 15e kreeg ik verkering met een jongen die veganist was en ik besloot toen spontaan om zelf vegetariër te worden. Mijn moeder vond dat heel interessant. Ze was altijd al bewust bezig met het milieu en gezonde voeding, maar vegetariër worden, dat vond ze lastig. 

Ze vond het wel heel goed van mij, dat ik vegetariër werd en at vanaf toen thuis zelf ook meestal vegetarisch. Dat was ook praktisch, want we woonden met z'n tweetjes. Toen ik haar vroeg waarom ze niet ook helemaal vegetariër werd zei ze; 'Ik ben 52 jaar, mensen zien me aankomen. Dat ik dan opeens vegetariër ben. Wat zouden ze daar niet van denken? Ik eet thuis wel vegetarisch.'*

Waarschijnlijk speelde ook een rol dat zij en haar vriendinnen vlak na de oorlog geboren zijn en opgroeiden met 'eten wat de pot schaft' en 'doe maar gewoon, dan doe je wel gek genoeg.' Die gedachtes remden haar af om te kiezen wat ze eigenlijk zelf graag zou willen doen.

Ook was mijn moeder twee keer getrouwd en twee keer gescheiden. En daar praatten wij niet over. Tenminste, nooit buiten de deur. Ik mocht me overal alleen voorstellen met mijn voornaam, want wat als mensen horen dat wij alle drie (mijn moeder, mijn oudere zus en ik woonden toen met z'n drietjes) een andere achternaam hadden? 

Ze zien je aankomen. Twee keer getrouwd en twee keer gescheiden. Wat zouden ze daar niet van denken?

(Dat mijn zus een flinke bos donkere krullen en bruine ogen heeft en ik blond haar een blauwe ogen, zorgde ervoor dat mensen gingen raden hoe dat kon en meestal dachten dat mijn zus geadopteerd zou zijn. In de jaren '70 en '80 waren er niet veel alleenstaande vrouwen met twee kinderen van twee vaders.)

Als ik in gesprek ben met de moeders die ik coach merk ik dat het virus van 'Watzoudenanderendaarvandenken' nog steeds even besmettelijk en aanwezig is. 

Er zijn moeders die graag thuisblijfmoeder zouden willen zijn, maar dat niet doen. Want, wat zouden anderen daarvan denken? Of ze zouden juist graag meer willen werken, een eigen bedrijf willen beginnen, willen scheiden, of juist willen trouwen met een oudere man, hun rimpels willen laten wegspuiten, open willen zijn over het pittige gedrag van hun kind.. maar ze doen het niet. 

Want.. wat zou een ander daarvan denken?

Er is maar een remedie voor dit virus en dat is een antwoord op de vraag geven.

Wat zouden anderen daarvan denken?

Helemaal niks. De meeste mensen in jouw omgeving zijn helemaal niet bezig met jou en de keuzes die jij maakt. Die zijn namelijk te druk met zichzelf.

Mensen die dichtbij jou staan willen, als het goed is, graag dat jij gelukkig bent. Zij willen dat je kiest wat jou gelukkig maakt. Echt waar. 

En stel, dat zou toch niet zo zijn. Er zijn mensen in jouw naaste omgeving die niet willen dat jij kiest waar jij gelukkig van wordt. Doet het er werkelijk toe wat die mensen denken?

Maak dus keuzes waar jij gelukkig van wordt. En laat je vooral niet remmen door het virus! Je kan dit!

* Een jaar later ging ik uit huis, ik was bijna 17. Mijn moeder werd alsnog helemaal vegetariër en bleef dat tot haar dood, 9 jaar later.

Persoonlijke groei in maart.

Maart is een beetje een tussen-in maand. Het is geen winter meer, maar ook nog geen lente.

De winter is voor mij de tijd van rust, stilte, naar binnen keren. Het ideale moment om te bedenken wat ik wil veranderen in mijn leven en een beetje te reflecteren. Ben ik nog blij met mijn werk, mijn huis, mezelf en hoe alles verloopt in mijn gezin?

Aan het einde van de winter ben ik daar ook wel een beetje klaar mee. Het begint te kriebelen, ik ben toe aan iets nieuws, aan licht en lucht, aan verandering.

De lente is voor mij de tijd van groeien en bloeien. Ik geniet enorm van de eerste zonnige dagen, de krokussen en sneeuwklokjes in mijn tuin en het feit dat het weer langer licht is. Het is tijd voor nieuwe dingen, misschien een nieuw kapsel, een nieuwe outfit, nieuwe planten in de tuin en de ideale tijd om nieuwe dingen te gaan leren.

Maar maart zit daar een beetje tussenin. Er zijn dagen dat de zon er is en er zijn dagen met regen of natte sneeuw. Je kunt nog niet echt in de tuin aan de slag, al begint het wel te kriebelen.

Ik wandel elke dag en ik zag dat de tuinders bij ons in de wijk al begonnen zijn met de voorbereidingen. Ze zijn aan het opruimen, schoonmaken en schuren. Alle oude kapotgevroren planten en spullen gaan de tuin uit, er worden dingen gerepareerd en er wordt ruimte gemaakt. Ruimte voor de lente, voor nieuwe dingen. En ze zaaien voor in hun kassen.

En daar is maart dan ook de ideale maand voor! Maart is de maand van opruimen, afscheid nemen van het oude en ruimte maken voor het nieuwe. Maart is de maand waarin we allemaal weer in actie komen, al is het misschien nog een beetje voorzichtig.

Hoe gaat dat bij jou?

Ben jij nog blij met je werk, je huis en hoe de dingen verlopen in je gezin? Zit je lekker in je vel? Of is het tijd om op te ruimen en je voor te bereiden op iets nieuws, iets voor te zaaien?

Als jij ook stappen wil gaan zetten deze lente, bijvoorbeeld door aan je persoonlijke ontwikkeling te werken, aan je vorm, iets nieuws te leren of iets anders aan te gaan pakken, dan heb je daar natuurlijk wel tijd voor nodig. Tijd voor jezelf en ruimte om lekker aan de slag te gaan met al je plannen.

Ik heb een hele leuke tip voor je. Op deze website kun je veel blogs lezen met inspiratie, maar je kunt hier ook een gratis magazine downloaden. Dit magazine heet Spring en staat vol tips en inspiratie over tijd vrij maken voor jezelf. Als je hem nu download, heb je hem vandaag nog in je inbox. Aanrader!

Ik wens je een hele fijne dag,

Pauline.

Goede voornemens voor het nieuwe jaar.

Het is winter, de dagen zijn kort en vaak ook koud en nat. Ik zal eerlijk toegeven dat de winter nooit mijn favoriete seizoen is geweest. En toch geeft de winter ons ook kansen en mogelijkheden. De winter is namelijk de ideale tijd om eens stil te staan en naar binnen te keren. In plaats van altijd maar aan staan en door rennen, het is ook goed om af en toe stil te staan, te voelen en na te denken.

Sommige mensen noemen het 'goede voornemens bedenken', maar je zou het ook kunnen zien als doelen stellen, of dromen over het nieuwe jaar. Uiteindelijk zijn doelen en voornemens gewoon dromen met een deadline.

Hoe was 2022 voor jou?

In het bedrijfsleven, je werk of binnen je eigen bedrijf, is het heel normaal om af en toe te evalueren en te reflecteren. Wat gaat er goed? Wat kan er beter? En hoe ga je dat aanpakken?

Moeders nemen vaak niet de tijd om te evalueren en reflecteren. Terwijl dat juist zo waardevol is! Sta eens stil bij jezelf, in je rol als moeder. Wat gaat er goed? Wat vind je moeilijk? Waar lig je wakker van?

Hoe maak je van 2023 een fantastisch jaar?

En na het reflecteren en evalueren is het goed om na te denken over jouw plannen voor 2023. Als jij stilstaat bij jezelf, als moeder, over een jaar. Waar zou je dan willen staan? Wat zou je graag anders of beter willen doen? Wat zou je willen leren en waar heb je hulp bij nodig?

Stil staan en terug kijken.

Het is niet altijd makkelijk om te reflecteren op onszelf als moeder. Vaak zeggen mensen; als je maar je best doet, dan is het goed genoeg! Maar is dat wel zo? Is het wel nodig om altijd ‘je best’ te doen? Of is het ook oké om juist jezelf te blijven? En heb jij afgelopen jaar je kinderen gegeven wat je ze kunt geven? Is dat voldoende, of hebben ze nog meer nodig om zich te ontwikkelen tot gelukkige volwassenen? Heb je jezelf gegeven wat je nodig had? Had je voldoende rust, plezier, uitdaging en ruimte om jezelf te ontwikkelen?

In dit blog vind je al heel veel vragen. Vragen die jou verder kunnen helpen bij het terugkijken en het maken van plannen voor 2023. Dat kan ook een beetje overweldigend zijn. Daarom heb ik hieronder 10 vragen voor je opgeschreven waarmee je zou kunnen beginnen. Neem er de tijd voor en schrijf je antwoorden op in een schriftje.

1. Wat was voor jou afgelopen jaar het leukste moment met je kind(eren)?

2. Wat was voor jou afgelopen jaar het leukste moment zonder je kind(eren)?

3. Welke beslissing heb je afgelopen jaar genomen, of wat heb je verandert, waar je nu heel blij mee bent?

4. Waar heb je spijt van?

5. Wat vond je het moeilijkste moment dit jaar? Waar lag je wakker van. Of waar piekerde je veel over?

6. Waar wil je in 2023 mee stoppen, of wat wil je minder gaan doen?

7. Wat wil je in 2023 anders aan gaan pakken?

8. Waar wil je komend jaar meer tijd aan gaan besteden?

9. Wat zou je kunnen doen in 2023 om een relaxter/ gelukkiger moeder te worden?

10. Wat heb je nodig om zo te worden? Wie of wat kan je daarbij helpen?

Als je het lastig vindt om deze dingen op te schrijven, kun je ze ook tekenen. Of je maakt een moodboard waarin je foto’s en afbeeldingen plakt. Zorg in elk geval dat je een momentje voor jezelf pakt om even stil te staan deze winter. Zodat je helder krijgt waar je nu staat en waar je naartoe wilt. Want voor je het weet is het jaar weer voorbij gevlogen en heb je spijt dat je niet eerder actie hebt ondernomen. Er verandert alleen iets, als jij in actie komt.

Ik wens je alvast een heel gelukkig 2023!

Liefs,

Pauline.

PS. Wil je graag hulp om een ontspannen moeder te worden? Stuur mij dan een berichtje. Ik ben pedagoog en coach voor moeders en we kunnen altijd een gratis gesprek in plannen om te kijken hoe ik je verder kan helpen.

Gastblog van mijn dochter, Sofie.

Mijn dochter Sofie zit in vwo 3 en dat betekent dat ze ook af en toe snuffelstage mag lopen. In oktober liep ze twee dagen stage bij mij. We hebben samen een fotoshoot gedaan en ze heeft een mooie blog geschreven, over Sinterklaas:

Sinterklaas in ons gezin

Ik weet het nog heel goed, het was pakjesavond en (toen nog) zwarte piet had de zak met cadeautjes tegen de deur gelegd, waardoor die niet meer open kon. Samen met mijn broer hebben we hem door een kiertje voor de deur weg weten te duwen. Gekke pieten ook altijd!

Elk jaar was de zak van Sinterklaas ergens in het huis of in de tuin verstopt, en mijn grote broer en ik gingen die zoeken. Als we de zak hadden gevonden gingen we samen cadeautjes uitpakken en gedichten lezen.

Toen ik in groep 5 zat legde mijn moeder me uit hoe het allemaal echt zat. Ik vind dat ze dat erg goed aangepakt had. Ze zei niet dat het allemaal nep was of iets dergelijks, ze vertelde me dat het een toneelstuk is die we elk jaar spelen. Dat was een uitleg die erg goed bij mij paste, aangezien we op dat moment in de auto zaten op de terugweg van mijn theaterles. 

Ik denk dat het belangrijk is dat ouders op tijd “het geheim” aan hun kinderen vertellen, zodat ze het niet op school horen, maar dat betekent niet dat je het niet dat je het niet gepast kan doen. Je moet het aanpassen op je kinds interesses, bij mij dus theater. 

Hoe ga je Sinterklaas daarna vieren?

Wij vieren Sinterklaas nog steeds elk jaar, maar nu zitten er ook cadeautjes van de kinderen voor de ouders in de zak. Ook zetten we onze schoenen niet meer twee keer per week, maar doen we als de intocht is geweest af en toe iets in elkaars schoen.

Ik vind dat erg leuk, aangezien ik gek ben op het schrijven van gedichten en die dus vaak in mijn gezinsleden hun schoen doe, samen met wat pepernoten. Sinterklaas is leuk voor alle leeftijden, het hoeft niet altijd 'schoentje zetten, liedje zingen' te zijn.

Het is belangrijk dat je het grote geheim op tijd vertelt, maar wel op een strategische manier en moment, dus niet vlak voor de intocht. Ook is het goed als je het uitlegt op een manier dat makkelijk voor jouw kind te begrijpen is en goed bij hem of haar past.

Meer weten over wat Sofie allemaal doet? Kijk eens op haar instagramkanaal!

De beste opvoed-methode

Er is geen één kant er klare opvoedmethode die werkt.

Zo. Ik gooi het er meteen maar even in. Maar het is echt waar, er is niet één opvoedmethode die werkt voor iedereen. Kijk maar eens naar het lijstje hieronder, waar je allemaal uit zou kunnen kiezen:

Verschillende opvoedmethodes:

• Natuurlijk ouderschap (behoeftes van het kind)

• Verbindend gezag en geweldloos verzet (aanwezigheid, de-escaleren)

• De Gordonmethode (positief communiceren)

• Dolfijn ouderschap (spelend leren)

• Onvoorwaardelijk ouderschap (liefde, maar geen complimenten)

• RIE (niet betuttelen)

• Omdenken in de opvoeding (denk in mogelijkheden niet in problemen)

• Triple P (positief en veel complimenten)

• How2talk2kids (niet straffen en belonen, maar communiceren)

En zo kan ik nog wel even doorgaan..

Misschien spreekt een van de methodes jou aan, misschien ook helemaal niet. Of misschien past een mix veel beter bij jouw gezin.

Veel pedagogen en coaches gebruiken wat zij zelf de beste methode vinden.

Er zijn veel pedagogen en coaches die kiezen voor een methode en zij bieden deze aan aan al hun cliënten. Ik niet. Ik ben pedagoog en coach voor moeders, ik ken de verschillende opvoedmethodes en ik weet dat de beste methode is; de methode (of combinatie van methodes) die past bij jouw gezin.

De lijst met opvoedmethodes doet me trouwens denken aan een ander lijstje:

• Intermittent fasting

• Oerdieet

• Low-carb

• Ketogeen

• Anabolisch dieet

• Paleo

• Raw food

Precies! Dit zijn methodes om af te vallen. En die twee lijstjes hebben dus een ding met elkaar gemeen: er is niet één methode die werkt voor iedereen. Er is geen ‘one size fits all’. Net zoals er geen beste methode is om af te vallen, is er geen beste methode om op te voeden.

Als mij als pedagoog dus gevraagd wordt welke ‘opvoedmethode’ het beste is. Daar kan ik daar dus geen antwoord op geven.
Wat ik wel doe is samen met de ouder(s) op zoek gaan naar de opvoedstijl die het beste bij hen past. Een opvoedstijl kan natuurlijk ook voor een deel aansluiten bij een bekende opvoedmethode. Maar (helaas) is er nergens een kant-en-klare handleiding die beschrijft hoe iedereen het beste zijn of haar kind op kan voeden. Net zoals er (helaas) geen handleiding is waar iedereen gegarandeerd slank en gezond mee wordt.

Zelf ben ik het afgelopen jaar 10 kilo afgevallen, zonder dieet. Ik kreeg wel hulp en steun van een hele fijne diëtist, om te ontdekken wat bij mij past.

En ik heb twee geweldige pubers, die ik tot nu toe best goed (al zeg ik het zelf) heb opgevoed, zonder opvoedmethode, maar met een fijne opvoedstijl. De kunst is om open te staan voor hulp en adviezen en vervolgens eruit te pikken wat voor jou werkt en goed voelt.

Vind je dat lastig? Ik help je er graag bij! (Bij het ontdekken welke opvoedstijl bij jou past, niet bij het afvallen 😉 ) Als jij me een mailtje stuurt, dan mail of bel ik je terug.

Het geheim van ontspannen opvoeden.

Wil jij ook ontspannen opvoeden; een betere balans, meer tijd voor jezelf, rust in huis, meer plezier en energie bij het opvoeden?

Dan help ik je daar graag mee! Je bent al op de juiste plek, want op deze website kun je alvast een beginnetje maken, door mijn gratis magazine te lezen.

Online webinars over ontspannen opvoeden en lekker leven.

Ook geef ik regelmatig online webinars. Op Instagram, Facebook of LinkedIn kondig ik steeds een nieuwe datum aan, dus volg me op een van deze socials als je denkt dat een webinar iets voor jou kan zijn.

Veel moeders die ik spreek zijn moe. Ze hebben steeds minder plezier in het opvoeden en hebben soms ruzie met hun partner of hun ex over wat de beste aanpak is. Ze vragen zich af; doe ik het wel goed? Ze willen de sfeer graag verbeteren, zichzelf als moeder verbeteren, maar stellen hulp vragen nog even uit, omdat het spannend is, of tijd of energie kost die ze niet hebben. Of ze weten niet waar te beginnen. Jammer! Want juist verandering uitstellen kost je onnodig veel tijd en energie.

Speciaal voor moeders geef ik gratis online webinars. In zo'n webinar leg ik je uit hoe je in 5 stappen:

Het levert altijd meer op, dan dat het je kost.

Natuurlijk kost een webinar bijwonen je ook tijd en energie. Maar ik beloof je, dat deze avond je veel meer energie gaat opleveren dan dat het je kost. En dat je daarna direct aan de slag kunt met de tips die je krijgt. We komen online samen met een groep vrouwen die allemaal graag relaxter willen opvoeden.

Reviews van andere moeders.

Ik gaf dit webinar al een aantal keer. Steeds met een ander thema. Een aantal reacties van moeders die erbij waren:

"Bedankt voor je webinar. Ik ga er zeker dingen uit meenemen, met name echt een plan maken om meer ballen te laten vallen."

"Thanks voor de masterclass, heel inspirerend!"

"Bedankt voor vanavond, ik ga er meteen mee verder."

"Ik ga nadenken over wat mijn kind zelf kan gaan doen en waar ik mee kan stoppen. Onze 16 jarige zou misschien zijn eigen was kunnen gaan doen."

"Ik vind dit heel lastig. Ik hou graag controle. Fijn dat je tips geeft."

"Ik heb zelf een moeilijke jeugd gehad en ben bang dat ik het daarom nu als moeder minder goed doe. Bedankt voor de inzichten die je vanochtend gaf. Hier wil ik zeker verder mee aan de slag."

"Ik weet nu wat ik moet gaan doen. Ik ben blij dat jij me ook echt verder gaat helpen. Tot snel!"

Lekker leven en ontspannen opvoeden.

Voor alle moeders die voelen dat het nu echt tijd is om hulp in te schakelen, die graag 1 op 1 coaching willen zodat ze er niet langer alleen voor staan en die enthousiast worden van heel veel tips, inspiratie en ondersteuning, heb ik een online cursus ontwikkeld. Je kunt op elk moment instappen en ermee aan de slag op een moment dat het jou goed uit komt. Lees hier meer over het traject Lekker leven en ontspannen opvoeden, met 1 op 1 coaching.

Liefs,

Pauline.

Parentale burn-out (2)

In mijn vorige blog beschreef ik wat een parentale burn-out is en hoe je deze kunt herkennen. Het ging vooral over vermoeidheid, minder plezier ervaren, heftige emoties, stress en ‘je doet wat je moet doen en liever niet meer dan dat’.

Bij een ‘gewone’ burn-out, die je bijvoorbeeld ervaart door je werk, is het belangrijk dat je eerst even afstand neemt en daarna voorzichtig weer op gaat bouwen. Maar met een gezin kan dat natuurlijk niet! Je kunt niet even stoppen met moeder zijn en daarna weer langzaam beginnen, want moeder, dat ben je altijd (ook als je niet bij je kinderen bent).

Wat zijn mogelijke gevolgen van een parentale burn-out?
Behalve dat het voor jezelf, als moeder, helemaal niet prettig is om je zo te voelen, heeft een parentale burn-out nog meer mogelijke gevolgen. Omdat je niet goed in je vel zit, lukt het je misschien ook minder goed om je kinderen op te voeden. Je vindt het lastig om je eigen emoties onder controle te houden en wordt eerder boos of verdrietig dan eigenlijk je bedoeling is. Je slaapt slecht en daardoor kun je gezondheidsproblemen krijgen. Of je krijgt last van schuldgevoelens of relatieproblemen.

Liever voorkomen dan genezen.
Misschien herken jij je wel een beetje in de symptomen, maar toch niet helemaal. Dan zou het goed kunnen dat je (nog) niet burn-out bent, maar even uit balans. Dat overkomt ons allemaal wel eens. Juist moeders die bijvoorbeeld perfectionistisch zijn, zelf geen soepele jeugd hebben gehad of die niet helemaal op een lijn zitten met hun partner, zullen dit vaker ervaren.

Het belangrijkste is dat je open gaat staan voor hulp om weer in balans te komen. Dat kan steun zijn van je partner, familie of een vriendin. Het kan ook enorm helpen om een deel van alle dingen die je elke dag moet doen, te delegeren. Dat betekent dus dat je dingen moet gaan loslaten en er op moet vertrouwen dat een ander ze net zo goed kan doen als jij. Als je niet weet waar je kunt beginnen met delegeren, kan ik je in elk geval aanraden om mijn gratis magazine te downloaden dan geef ik je alvast wat concrete tips.

Als je een of meer van de dingen die ik beschreef in de vorige blog over parentale burn-out herkent, dan kan ik je ook verder helpen. Stuur me dan even een mailtje via de contactpagina, of kijk eens naar de cursus Lekker leven en ontspannen opvoeden die ik aanbied. Je hoeft het namelijk niet alleen te doen, ik help je graag!

Parentale burn-out

Aan de buitenkant ziet je leven er prima uit.

Voor iedereen die mij niet kende, zag mijn leven er prima uit. We hadden een gezellig huis, twee kinderen van 3 en 5, we zijn beide hoog opgeleid, hebben een goede relatie, mijn man had een leuke baan en ik was tijdelijk gestopt met werken en volgde in de avonduren een tweede studie.

Ik zat er helemaal doorheen.

Wat bijna niemand wist, was dat ik er helemaal doorheen zat. De grootste aanleiding daarvan was dat mijn moeder plotseling overleed tijdens de kraamperiode van de jongste. Ik was toen nog maar 24 en ik kon haar op dat moment helemaal niet missen. Haar overlijden maakt bij mij ook heel veel los, over mijn eigen jeugd en opvoeding.
Mijn ouders scheidden toen ik nog een peutertje was en daarna volgden jaren en jaren van strijd en verdriet. Dat kwam juist, toen mijn moeder overleed en ik zelf kinderen kreeg, allemaal weer keihard boven.
In mijn eigen gezin liep het ook niet op rolletjes. Mijn man en ik worstelden met het verdelen van de taken en daarnaast was onze oudste een zeer pittige peuter.

Kortom, aan de buitenkant leek het prachtig, maar van binnen was ik op. Ik sliep slecht, was heel moe, huilde veel en had last van schuldgevoelens. Jaren later las ik pas over het begrip ‘parentale burn-out’ en dacht ik; misschien is dat wel wat ik heb ervaren, of waar ik erg dicht tegenaan zat.

Wat is een parentale burn-out?

Burn-out zijn, is een begrip wat je tegenwoordig veel hoort. Je zou het kunnen vertalen als ‘opgebrand zijn’. Maar met deze burn-out wordt vaak bedoeld dat je werk je teveel geworden is. Een parentale burn-out betekent eigenlijk ‘een opgebrande ouder’. Je tank is leeg, je voelt veel opvoedstress en je bent op.

Wat zijn de symptomen van een parentale burn-out?

Ouders met een parentale burn-out zijn op de eerste plaats uitgeput. Je bent zo moe, dat een nachtje goed slapen niet meer helpt, je blijft moe. Daarnaast ervaar je minder plezier en voel je soms een afstand tot je kinderen en/ of je partner.
Soms vliegt het je aan en wil je het liefst weg van je gezin, want je hebt het gevoel dat alles je teveel is. Je doet wel wat je moet doen, natuurlijk zorg je ervoor dat je kinderen in hun verzorging niets tekort komen, maar je kunt het niet opbrengen om meer dan dat te doen.
Je ervaart veel stress en daardoor ben je sneller emotioneel. Misschien word je sneller boos of juist verdrietig, dan eigenlijk nodig is. Als je er eens goed over nadenkt ben je helemaal niet meer wie je was, voordat je kinderen kreeg. Je bent jezelf kwijt geraakt.

Ik heb mijn leven weer op de rit.

Nu ben ik tien jaar verder en heb ik mijn leven weer op de rit. De peuters van toen, zijn de pubers van nu. Mijn man en ik hebben al jaren een goede taakverdeling en het verlies van mijn moeder (en inmiddels ook mijn vader) heeft een plaatsje gekregen. Ik weet natuurlijk niet zeker of ik een parentale burn-out gehad heb, maar nu ik er zo op terug kijk, herken ik wel veel van de symptomen.

Mijn missie.

Nu is het mijn missie om andere moeders te helpen. Als pedagoog weet ik hoe ontzettend belangrijk het is dat jij als moeder goed in je vel zit, zodat je ook een goede opvoeder en moeder kunt zijn. Kun je daar wat steun bij gebruiken? Stuur me gerust een berichtje.

In mijn volgende blog lees je meer over een parentale burn-out voorkomen en wat je kunt doen als je denkt dat je een parentale burn-out hebt.

Jezelf kwijt zijn, als moeder.

De Netflixserie Maid.

Mijn man en ik hangen samen op de bank en bingewatchen de miniserie “Maid” op Netflix. Deze serie gaat over een jonge vrouw die, met haar kindje, haar partner ontvlucht. Daarna probeert ze om weer een leven op te bouwen, door keihard te gaan werken als schoonmaakster. Er zijn momenten dat alles goed lijkt te gaan en dan zijn er weer momenten dat alles instort.

Kies maar iets leuks uit voor jezelf.

In een bepaalde aflevering staat Alex, de hoofdrolspeelster, in een weggeefwinkel om kleding uit te kiezen. Een andere moeder probeert haar aan te moedigen om iets leuks voor zichzelf uit te kiezen. Maar dat valt nog helemaal niet mee. Om Alex te helpen vraagt ze haar: wat is je lievelingskleur? En Alex valt stil. Dan zegt de andere moeder: het geeft niet dat je dat niet meer weet. Voor de meesten van ons duurt het een paar weken voordat we onze lievelingskleur weer herinneren. En ze helpt Alex met een paar ‘basics’ de winkel weer uit.

Ik ben mezelf kwijt geraakt.

Het doet me denken aan een moment in mijn eigen leven. Het moment dat ik mezelf even helemaal kwijt was, zonder dat ik het doorhad. Ik was met mijn dochter in een tuincentrum, vlak voor Kerst 2013. We liepen samen door de afdeling met kerstversiering. Bij elke afdeling zag ik wel iets wat leuk zou zijn voor iemand. Kijk, die oranje bal, die zal je broer prachtig vinden! En die met roze glitters, die vind jij vast mooi! En kijk daar, een neushoorn, echt iets voor papa. En wat dacht je van die poezenhanger? Echt iets voor Marion. En deze.. die zou oma mooi gevonden hebben. Zo klets ik wat tegen mijn dochter en zij luistert en kijkt.

Dan vraagt ze opeens: mama, welke versiering is echt iets voor jou?

En ik val stil. Want tussen al die honderden, nee duizenden, versieringen heb ik geen idee meer wat ik zelf mooi vind. Niet welke kleur, niet welke vorm, niet of ik ooit nog wel een kerstboom wil versieren. In de vijf jaar daarvoor ben ik een keer verhuisd, heb ik twee kinderen gekregen, plotseling afscheid moeten nemen van mijn moeder en ben ik verder gaan studeren. Mijn leven bestaat op dat moment overdag uit zorgen voor twee kleuters en in de avond rouwen en studeren. Ik ben mezelf helemaal kwijt. Ik weet niet meer wie ik ben en erger nog, ik weet niet meer wie ik wil zijn.

Ik heb mezelf terug gevonden.

Nu is het ruim 8 jaar na dat moment. In de afgelopen jaren ben ik weer verhuisd, heb ik afscheid moeten nemen van mijn vader, ben ik afgestudeerd, getrouwd, van baan gewisseld, nog een keer afgestudeerd, nog een keer van baan gewisseld en ja, er was een pandemie. Uiteindelijk heb ik mijn baan opgezegd om voor mezelf te beginnen. Voor mezelf. Want nu is alles anders. Ik weet nu weer wie ik ben, wie ik wil zijn en ook wat mijn lievelingskleur is. Ik weet waar ik naartoe ga.

Mijn missie.

Nu is het mijn missie om andere moeders te helpen. Om hun eigen kracht terug te vinden, zichzelf terug te vinden, weer in balans te komen. Kun daar jij wel een steuntje in de rug gebruiken? Ik help je graag. Kijk maar eens onder Lekker leven en ontspannen opvoeden, of stuur me een berichtje.

Hoe je je als moeder soms laat beïnvloeden door je omgeving. Volg je gevoel!

Een persoonlijk verhaal.

Over het algemeen kan ik wel zeggen dat ik een hele ontspannen moeder ben. Ik ben ook altijd een vrij ontspannen juf geweest. “Met jou maken ze de kachel niet aan”, kreeg ik een keer van een collega te horen. En dat is ook zo. Ik laat me niet snel op de kast jagen. Maar vorige week liep alles toch even anders dan gepland. Een persoonlijk verhaal.

Woensdagmiddag.

Mijn man en ik hadden net het hele huis een flinke poetsbeurt gegeven en lagen op de bank Netflix te kijken. Mijn mans telefoon ging en het was onze zoon. ‘Ik ben net gevallen met gym en mijn arm doet heel veel pijn. Ik kan niet naar huis fietsen. Kun je me komen halen?’. Natuurlijk, geen probleem. Man stapt in de auto en haalt zoon op.

Eenmaal thuis was hij echt een zielig vogeltje. Een zere arm en hij vertelde ook dat hij duizelig was. Ik vroeg meteen of hij op zijn hoofd was gevallen, maar dat wist hij niet meer.

Woensdagavond.

Zoon wil niet eten, maar wel belachelijk vroeg slapen. Dat zijn we niet gewend van onze puber die altijd met smaak een bord stamppot weg werkt en, als hij even de kans krijgt, het liefst opblijft tot middernacht. De arm kon hij bijna niet bewegen, ondanks het paracetamolletje. Toen hij in bed lag besprak ik met mijn man dat hij ook best een lichte hersenschudding zou kunnen hebben. We spraken af dat hij zoon even wakker zou maken zodra hij zelf naar bed zou gaan. Gewoon, om even te checken.

Woensdagnacht.

Ik word bezweet wakker. Ik droomde dat we onze zoon kwijt waren. Overal zocht ik hem en toen vond ik zijn tas aan de waterkant. Hij zou toch niet.. Ik maak man wakker en vraag hem of hij onze zoon wel gewekt heeft en hoe dat ging. Man was wel zeer relaxed: ‘ja hoor, alles was prima’, draait zich om en slaapt. Ik lig nog een tijdje wakker.

Donderdagochtend.

Ik ga bij zoon kijken. Hij is vrolijk, heeft prima geslapen, maar die arm.. die wil nog niet. Hij kan zich niet zelfstandig aankleden. Ik zie verder niks bijzonders en geef hem nog een paracetamolletje. We besluiten dat hij maar een dagje thuis moet blijven, zodat we het even aan kunnen kijken.

Donderdagochtend, een uurtje later.

Ik bel school om uit te leggen dat zoon nog niet naar school komt en waarom. De conciërge vraagt of hij veel pijn heeft (ja) of ik al bij de huisarts geweest ben met hem (nee) en of ik zeker weet dat zijn arm niet gebroken is (nee). Daarna begint ze een heel verhaal over haar dochter die een gecompliceerde breuk had toen ze 15 was. Ze wenst ons heel veel sterkte en hangt op.

Donderdagochtend, weer een uurtje later.

Ik ben gewoon een slechte moeder. Mijn gevoel zegt dat het allemaal wel goed komt. Maar misschien moet ik toch.. Gecompliceerde breuk? Ik bel de huisarts. De assistente zegt dat ze hem graag even willen zien. Weer een uur later zitten we bij de huisartsenpost. Ik voel me even helemaal niet zo ontspannen meer. Wat als het wel gebroken is? De woorden van de conciërge echoën in mijn hoofd.

Donderdagmiddag.

Niet gebroken. Natuurlijk niet gebroken. Zoon heeft ondertussen alweer een manier gevonden waarop hij wel kan gamen. ‘Kijk, als ik mijn voet op mijn bureaustoel zet en mijn arm op mijn knie, dan kan ik wel met mijn muis. Best relaxed zo!’ Ja, best relaxed lieverd.

Vrijdag.

Zoon kan wel gamen, maar nog niet zijn kamer opruimen, zijn brood smeren en al helemaal niet fietsen. Ik breng hem met de auto naar school. Hij vergeet zijn paracetamol bij het ontbijt. Als ik hem die middag ophaal, komt hij vrolijk de school uit lopen. Met zijn rugtas over zijn zere arm bungelend.

Eind goed, al goed. Ik ga weer terug in de ‘relaxte moeder modus’.