Hoe zorg je voor een superfijne Moederdag?

Zeven tips om er een hele fijne Moederdag van te maken. Ook als je partner Moederdag maar ‘commerciële onzin vindt, je puber wel iets beters te doen heeft, je kleuter op school geen moederdagcadeautje meer maakt, de kinderen bij je ex zijn, je eigen moeder er niet meer is of je geen klik hebt met je schoonmoeder.

1. Zorg dat je je verwachtingen uitspreekt. Heb je een partner en/ of een puber in huis en hoop je dat ze er dit jaar wel aan denken dat het Moederdag is? De beste tactiek is om uit te spreken wat je wilt. Noem het eens tijdens het eten, of stuur een appje naar de gezinsapp: ‘Aanstaande zondag is het weer Moederdag. Ik zou echt heel blij worden van chocolade/bloemen/een lief kaartje.’

2. Heb je tip 1 al vaker geprobeerd, maar werkt het niet? Ga dan door naar tip 4.

3. Heb je een kleuter die op school geen moederdagknutseltje meer maakt? Jammer! Maar je kunt natuurlijk wel samen fijne herinneringen maken voor of op Moederdag. Wat dacht je van samen een wildboeket gaan plukken en die op tafel zetten? Of samen een kransje vlechten voor elkaar, van madeliefjes? Samen hartjeskoekjes bakken? Of je maakt jaarlijks een leuk aandenken door samen elke Moederdag op de foto te gaan, jullie handen onder het kopieerapparaat te leggen of een lippenstiftkus op papier te drukken.

4. Gaan je partner en/ of kinderen echt niet in actie komen dit weekend, of zijn de kinderen bij je ex? Maak er zelf een super-verwen-Moederdag van. Pak pen en papier en zet een fijn muziekje op. Schrijf alles op wat je kunt bedenken, waar jij blij van wordt. Omcirkel daarna minstens drie dingen die je jezelf gaat gunnen deze Moederdag.

Wat dacht je van:

– je lievelingseten laten bezorgen

– naar de manicure/ kapper/ sauna

– een nieuw boek kopen en lezen

– je allerfijnste outfit aantrekken

– een speciale paylist maken of reeks podcasten luisteren

– een tijdschrift kopen

– je favoriete ijs/ chocolade/ koekjes in huis halen

– een mooie bos bloemen aan jezelf laten bezorgen

– jezelf trakteren op een fijn parfum of een mooie ketting

– een filmmiddag houden

Zie je jezelf al zitten in de tuin, met je favoriete muziek op, een tijdschrift bij de hand, een kopje thee en een doosje bonbons? Moeder zijn is topsport, je hebt het verdiend!

5. Is je eigen moeder overleden, zoals die van mij en mis je haar altijd een beetje extra op dit soort dagen? Ga naar een plek die positieve herinneringen bij je oproept. Ik ga zelf graag naar het graf van mijn moeder met een paar mooie plantjes. Je kunt ook een klein ritueeltje bedenken wat je elke Moederdag doet. Een kaars aansteken, bloemen in je tuin zaaien, een steen op haar graf leggen, foto’s bekijken, haar een brief schrijven. Doe wat voor jou goed voelt en voel je vooral niet verplicht om iets te doen wat niet bij je past.

6. Het leed wat schoonmoeders heet. Heb je een leuke schoonmoeder, zoals ik, dan is er weinig aan de hand. Heb je een schoonmoeder waar het minder mee klikt, onthoud dan; het is Moederdag, geen Schoonmoederdag. Maak goede afspraken met je partner. Hij kan zijn moeder ook alleen (met de kinderen) bezoeken, of jij gaat wel mee, maar niet langer dan een uur. Kies ervoor om iets te gaan doen wat je zelf ook leuk vindt, dan voorkom je ook ongemakkelijke stiltes. Misschien ook goed om te onthouden; zonder je schoonmoeder, was je partner er ook niet geweest. Dus misschien een goede reden om toch even een bloemetje voor haar te kopen ;)

7. Laat je verwachtingen los. Zie jij ook al die reclames van perfecte gezinnen op perfecte Moederdagen? Vaders die ontbijtjes op bed serveren (zonder de croissant in het bed te kruimelen), kinderen met schone kleren en prachtige knutsels, dure cadeaus? Laat dat beeld nu los. Het gaat niet om perfectie, het gaat om het gebaar. Om iets liefs. En als dat niet van een ander komt, dan mag je extra lief zijn voor jezelf (zie ook tip 4).

Ik wens je een prachtige Moederdag!

Hoe je je als moeder soms laat beïnvloeden door je omgeving. Volg je gevoel!

Een persoonlijk verhaal.

Over het algemeen kan ik wel zeggen dat ik een hele ontspannen moeder ben. Ik ben ook altijd een vrij ontspannen juf geweest. “Met jou maken ze de kachel niet aan”, kreeg ik een keer van een collega te horen. En dat is ook zo. Ik laat me niet snel op de kast jagen. Maar vorige week liep alles toch even anders dan gepland. Een persoonlijk verhaal.

Woensdagmiddag.

Mijn man en ik hadden net het hele huis een flinke poetsbeurt gegeven en lagen op de bank Netflix te kijken. Mijn mans telefoon ging en het was onze zoon. ‘Ik ben net gevallen met gym en mijn arm doet heel veel pijn. Ik kan niet naar huis fietsen. Kun je me komen halen?’. Natuurlijk, geen probleem. Man stapt in de auto en haalt zoon op.

Eenmaal thuis was hij echt een zielig vogeltje. Een zere arm en hij vertelde ook dat hij duizelig was. Ik vroeg meteen of hij op zijn hoofd was gevallen, maar dat wist hij niet meer.

Woensdagavond.

Zoon wil niet eten, maar wel belachelijk vroeg slapen. Dat zijn we niet gewend van onze puber die altijd met smaak een bord stamppot weg werkt en, als hij even de kans krijgt, het liefst opblijft tot middernacht. De arm kon hij bijna niet bewegen, ondanks het paracetamolletje. Toen hij in bed lag besprak ik met mijn man dat hij ook best een lichte hersenschudding zou kunnen hebben. We spraken af dat hij zoon even wakker zou maken zodra hij zelf naar bed zou gaan. Gewoon, om even te checken.

Woensdagnacht.

Ik word bezweet wakker. Ik droomde dat we onze zoon kwijt waren. Overal zocht ik hem en toen vond ik zijn tas aan de waterkant. Hij zou toch niet.. Ik maak man wakker en vraag hem of hij onze zoon wel gewekt heeft en hoe dat ging. Man was wel zeer relaxed: ‘ja hoor, alles was prima’, draait zich om en slaapt. Ik lig nog een tijdje wakker.

Donderdagochtend.

Ik ga bij zoon kijken. Hij is vrolijk, heeft prima geslapen, maar die arm.. die wil nog niet. Hij kan zich niet zelfstandig aankleden. Ik zie verder niks bijzonders en geef hem nog een paracetamolletje. We besluiten dat hij maar een dagje thuis moet blijven, zodat we het even aan kunnen kijken.

Donderdagochtend, een uurtje later.

Ik bel school om uit te leggen dat zoon nog niet naar school komt en waarom. De conciërge vraagt of hij veel pijn heeft (ja) of ik al bij de huisarts geweest ben met hem (nee) en of ik zeker weet dat zijn arm niet gebroken is (nee). Daarna begint ze een heel verhaal over haar dochter die een gecompliceerde breuk had toen ze 15 was. Ze wenst ons heel veel sterkte en hangt op.

Donderdagochtend, weer een uurtje later.

Ik ben gewoon een slechte moeder. Mijn gevoel zegt dat het allemaal wel goed komt. Maar misschien moet ik toch.. Gecompliceerde breuk? Ik bel de huisarts. De assistente zegt dat ze hem graag even willen zien. Weer een uur later zitten we bij de huisartsenpost. Ik voel me even helemaal niet zo ontspannen meer. Wat als het wel gebroken is? De woorden van de conciërge echoën in mijn hoofd.

Donderdagmiddag.

Niet gebroken. Natuurlijk niet gebroken. Zoon heeft ondertussen alweer een manier gevonden waarop hij wel kan gamen. ‘Kijk, als ik mijn voet op mijn bureaustoel zet en mijn arm op mijn knie, dan kan ik wel met mijn muis. Best relaxed zo!’ Ja, best relaxed lieverd.

Vrijdag.

Zoon kan wel gamen, maar nog niet zijn kamer opruimen, zijn brood smeren en al helemaal niet fietsen. Ik breng hem met de auto naar school. Hij vergeet zijn paracetamol bij het ontbijt. Als ik hem die middag ophaal, komt hij vrolijk de school uit lopen. Met zijn rugtas over zijn zere arm bungelend.

Eind goed, al goed. Ik ga weer terug in de ‘relaxte moeder modus’.